Decemberdagen

Even wennen aan de kou en de duisternis, maar dan is de winter ook best prima door te brengen. Met de kou valt het hier gelukkig nog mee en alle kerstversiering, kaarsjes, lekker eten en gezelligheid brengen licht en warmte in deze donkere dagen. We missen alleen nog de sneeuw, die het landschap betovert tot een wit sprookje! Heerlijk dat gekraak onder je voeten wanneer je de eerste stappen in de verse sneeuw zet. Wie weet mogen we weer genieten van een witte kerst, wie zal het zeggen. Misschien de kerstman? Ja, die bestaat echt, zie het bewijs op de foto hieronder!

 

Wit haar, grote baard, rode jas... kan toch niet missen?

Ikzelf kan erg genieten van het versieren van de kerstboom, het lekker hard meezingen en dansen op de kerstliedjes op de radio, het maken van een eigen 'kerststuk', het bedenken van hetgeen ik ga maken voor het kerstdiner, het in huis halen van lekkere dingen voor het ontbijt op de frisse ochtenden en de gezellige, donkere avonden, het aansteken van alle kaarsjes en lichtjes en het samenzijn met de mensen van wie ik houd.

Heerlijk die geur van echt groen: mijn zelfgemaakte guirlande

Hoe ervaar jij deze laatste dagen van het jaar? Genieten van de kerstliedjes, de lichtjes, versiering en het samenzijn? Of kijk je alweer uit naar januari als deze voor sommige stressvolle, verplichte dagen weer voorbij zijn?

 Oh denneboom...

 

Kleur in de vensterbank 

 

Het gevallen kwartje

Het leven zit vol paradoxen. Zo ook het 'concept' van geven en ontvangen. Enerzijds zegt men dat het belangrijk is om te geven, anderzijds kun je pas geven als je ook ontvangt. Ik ben van nature een 'gever', een mensenmens. Dat ging in het verleden regelmatig ten koste van mezelf. Als je teveel geeft, ben je op een gegeven moment leeg. En hoe kun je verwachten dat anderen jou liefde en aandacht geven als je niet eens liefde en aandacht aan jezelf geeft. Het gaat dus niet alleen om het kunnen ontvangen, maar ook om het aan jezelf geven. Dat begin ik steeds beter te leren. Hoe beter je zelf in je vel zit, hoe beter je ook aan je naasten kunt geven. Het klinkt cliché, maar dat is het niet voor niets, het is gewoon zo. Althans, uit ervaring merk ik dat dat zo werkt. Hoe aardiger ik voor mezelf ben, hoe meer er ook naar me toe komt. Dus al die jaren dat 'gemene-Barbara', zoals ik mijn megakritische ik ook weleens noem, bepaalde hoe en wat er gebeurde zijn voorbij. Het werkte ook voor geen meter en ik voelde me er ook nog altijd rot en waardeloos bij. Soms is het echt een raadsel waarom je jezelf bepaalde dingen kunt opleggen of aandoen. Bizar toch? Een mens zit gek in elkaar. Nu ik meer in contact sta met mijzelf, mijn lichaam, mijn gevoel, mijn ziel en minder in mijn hoofd zit te analyseren en vooral mezelf te becommentariseren gaat alles veel beter. Ik voel me beter, ik kan beter ontvangen, ik zorg beter voor mezelf en vraag me weleens af waarom ik dat niet eerder heb gedaan. Een kwestie van ervaren denk ik. Je kunt vanalles begrijpen of willen, maar als je daadwerkelijk iets ervaart is het opeens iets heel anders. Dan valt (uit)eindelijk het spreekwoordelijke kwartje (ook al bestaat deze sinds het eurotijdperk niet meer). Er zullen er vast nog vele gaan vallen, maar met deze ben ik in ieder geval errug blij!