Het gevallen kwartje

Het leven zit vol paradoxen. Zo ook het 'concept' van geven en ontvangen. Enerzijds zegt men dat het belangrijk is om te geven, anderzijds kun je pas geven als je ook ontvangt. Ik ben van nature een 'gever', een mensenmens. Dat ging in het verleden regelmatig ten koste van mezelf. Als je teveel geeft, ben je op een gegeven moment leeg. En hoe kun je verwachten dat anderen jou liefde en aandacht geven als je niet eens liefde en aandacht aan jezelf geeft. Het gaat dus niet alleen om het kunnen ontvangen, maar ook om het aan jezelf geven. Dat begin ik steeds beter te leren. Hoe beter je zelf in je vel zit, hoe beter je ook aan je naasten kunt geven. Het klinkt cliché, maar dat is het niet voor niets, het is gewoon zo. Althans, uit ervaring merk ik dat dat zo werkt. Hoe aardiger ik voor mezelf ben, hoe meer er ook naar me toe komt. Dus al die jaren dat 'gemene-Barbara', zoals ik mijn megakritische ik ook weleens noem, bepaalde hoe en wat er gebeurde zijn voorbij. Het werkte ook voor geen meter en ik voelde me er ook nog altijd rot en waardeloos bij. Soms is het echt een raadsel waarom je jezelf bepaalde dingen kunt opleggen of aandoen. Bizar toch? Een mens zit gek in elkaar. Nu ik meer in contact sta met mijzelf, mijn lichaam, mijn gevoel, mijn ziel en minder in mijn hoofd zit te analyseren en vooral mezelf te becommentariseren gaat alles veel beter. Ik voel me beter, ik kan beter ontvangen, ik zorg beter voor mezelf en vraag me weleens af waarom ik dat niet eerder heb gedaan. Een kwestie van ervaren denk ik. Je kunt vanalles begrijpen of willen, maar als je daadwerkelijk iets ervaart is het opeens iets heel anders. Dan valt (uit)eindelijk het spreekwoordelijke kwartje (ook al bestaat deze sinds het eurotijdperk niet meer). Er zullen er vast nog vele gaan vallen, maar met deze ben ik in ieder geval errug blij!